Marc Bigamet und Frédéric Bonnet:
Het icoon van de stad is El Monte Benacantil, vlak naast de oude stad en de zee. De fortificaties zijn in de loop van de tijd tot ruïne geworden.
Het park en de restauratie van de resten hebben deze plek weer tot leven gebracht.
In 1994 besloten de overheden van Valencia en Alicante, als vervolg van de Europan 3 competitie, ons de opdracht te geven om dit stadspark te ontwerpen.
De opgave leek onmogelijk door de steilte van de helling, de zuidwest oriëntatie en de moeilijke toegankelijkheid. Het was zaak om deze locatie op te nemen in het stadsweefsel. Dit kon door de aanliggende verwaarloosde wijken op te knappen en het park te ontsluiten via de oude route naar het fort zowel als vanuit de woonwijken.
In dit laagste parkdeel komt de vegetatie overeen met was al aanwezig is en het park heeft hier ook een meer stedelijk karakter. Maar de berg opklimmend, zigzaggend naar boven, worden een aantal verschillende werelden gepasseerd: olijfbomen, grasland, bebossing, rotsen.
Het technische ontwerp is gebaseerd op de gecontroleerde opvang van het regenwater.
Het park is 7 ha groot en de plekken die er te vinden zijn variëren van zeer intiem tot maximaal openbaar, van ruig tot verfijnd. In het park zijn 5 gebouwen opgenomen: helemaal onderaan een multifunctioneel gebouw (nu museum van archeologische vondsten), gebouwen voor de beveiliging en de tuinmannen, een expositieruimte met bar en tot slot, een restaurant met prachtig uitzicht.

Harrie van Helmond:
Op het moment dat ik het park bezocht was het winter, desondanks was er toch veel te genieten van de grote variëteit aan planten. Het meest opvallend is het feit dat het  een bijna verticaal park is; wat een energie en ontwerptalent is er ingezet om werkelijk elke m2 te ontwerpen en steeds weer nieuwe vondsten in te zetten! Het ontwerpplezier is voelbaar. De tocht door het park, van boven naar beneden en weer terug, is een ontdekkingsreis langs alle plekken met steeds wisselde uitzicht en doorzicht. Het park probeert de vesting de stad in te trekken maar het is wel de achterkant van de stad waar die link tot stand moet komen. Precies daar zie je fricties: afgezette paden, vervuiling, schade.
Helaas waren er geen andere bezoekers, een enkele hondenuitlater of tuinman daargelaten. In deze leegte toont het park zich vooral als een esthetische compositie. Het vele natuursteen en hout dat gebruikt is om de niveauverschillen te bedwingen en schaduwplekken te maken is helaas niet berekend op het klimaat en gebruik. De natuursteen is zeer strak gezaagd en vertoont nu dus volop kleine gebreken. Het hout is zacht en onbeschermd en is duidelijk niet bestand tegen het klimaat.
De prachtige houten deuren voor de glasgevel van het expositiepaviljoen waren bijv. kromgetrokken.
Afstromend regenwater had diepe sleuven getrokken in de halfverharding.
Ik ben benieuwd of het park echt massaal gebruikt wordt; ongebruikte faciliteiten geven de prachtige beplanting een wat wrange context. Als er ergens een park vraagt om de aanwezigheid van mensen, dan is het wel hier…